To Karaoke-poetry είναι ένα project της ομάδας intothepill που συνδυάζει εγκατάσταση, performance και βίντεο. Πρόκειται για ένα πολυσυμμετοχικό έργο που στηρίζεται στην ιδέα της μεταστροφής, της αλλαγής χρήσης ενός χώρου η οποία θα τον ενεργοποιήσει ως πεδίο παιχνιδιού, εμπλέκοντας τους συμμετέχοντες και τους θεατές-παίκτες στο ενδεχόμενο μιας ουτοπίας.
Η πρόθεσή μας είναι να δημιουργήσουμε ένα κανονικό μπαρ-καραόκε στο οποίο αντί για λαικά τραγούδια θα απαγγέλονται ποιήματα σύγχρονων ελλήνων ποιητών. Το έργο περιλαμβάνει βιντεοεγκατάσταση όπου οι καλλιτέχνες μέσω των video έργων τους απευθύνουν ένα ποίημα έλληνα ποιητή στην πόλη της Αθήνας.
Ο χώρος προβλέπεται να περιέχει μπαρ, τραπέζια και καρέκλες, μόνιτορ στους τοίχους και μια μικρή σκηνή με μικρόφωνο όπου θα γίνονται οι απαγγελίες.
Την επιμέλεια της εγκατάστασης θα αναλάβει η ομάδα του intothepill.
Video προβολές:
Η συμβολή των συμμετεχόντων καλλιτεχνών είναι μια βίντεο performance.
H performance αφορά στην απαγγελία ενός ποιήματος από τον ίδιο τον καλλιτέχνη σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο της Αθήνας. Οι χώροι αυτοί μπορεί να είναι: δημόσιες υπηρεσίες, διασταυρώσεις, σούπερ μάρκετ, μέσα συγκοινωνίας, πλατείες, καφέ, πάρκα, γήπεδα κ.λ.π.
Η απαγγελία μπορεί να συνοδεύεται από οποιαδήποτε δράση. Η σκηνοθεσία και το τελικό αποτέλεσμα καθώς και η επιλογή του ποιήματος είναι προσωπική επιλογή του καλλιτέχνη
Το intothepill προτείνει για απαγγελία ( σε αυτές τις δράσεις) ποιήματα καταξιωμένων ελλήνων ποιητών του εικοστού αιώνα (Μίλτο Σαχτούρη, Νίκο Καρούζο, Γιώργο Σαραντάρη, Ελένη Βακαλό, Τακη Παπατσώνη, Νίκο Εγγονόπουλο, Δημήτρη Παπαδίτσα, Κώστα Καρυωτάκη, Ζωή Καρέλλη, Θωμά Γκόρπα, Ανδρέα Εμπειρίκο, Νίκο Εγγονόπουλο, Μάτση Χατζηλαζάρου, Επαμεινώνδα Γονατά, Νίκο Γκάτσο, Τάσο Λειβαδίτη, Μανώλη Αναγνωστάκη, Αλέξη Ασλάνογλου..............................................................)
Ο χώρος της εγκατάστασης του έργου KARAOKE POETRY BAR θα είναι ήδη διαμορφωμένος ως μπαρ και οι ώρες λειτουργίας του θα ξεκινούν από νωρίς το απόγευμα.
Προβλέπονται 5 μόνιτορς σε κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο για την βιντεο εγκατάσταση καθώς και μεγάλη οθόνη προβολής, όπου θα προβάλλονται οι ταινίες βίντεο των συμμετεχόντων καλλιτεχνών
Το βράδυ (9.00-11.00) κατά τις ώρες λειτουργίας του ζωντανού καραόκε θα προβάλλονται χωρίς ήχο φέρνοντας μέσα στο χώρο κομμάτια της πόλης που θα συνδέονται πια από το γεγονός της απαγγελίας, απελευθερωμένα από την συνήθη χρήση τους, αποσπασμένα από το πλέγμα συναλλαγής και κατανάλωσης ποικίλων προιόντων και θεαμάτων που συνέχει σε μεγάλο βαθμό την πόλη.
Απαγγελίες καραόκε
Τα ποιήματα που προσφέρονται για απαγγελίες από το κοινό μέσα στο καραόκε μπαρ ανήκουν στη νέα γενιά ελλήνων ποιητών που έχουν δημοσιεύσει για πρώτη φορά μέσα στα τελευταία δεκα χρόνια.
Από τους ποιητές ζητάμε τρία ποιήματα δικής τους επιλογής.
Οι απαγγελίες μέσα στο μπαρ δεν θα είναι προγραμματισμένες. Δεν θα διαβάζουν οι ίδιοι οι ποιητές τα ποίηματά τους αλλά οποιοσδήποτε από το κοινό το επιθυμεί. Στους θαμώνες-θεατές θα προσφερθεί κατάλογος με τα ποιήματα αριθμημένα προς επιλογή και απαγγελία (πρόταση για 50 ποιήματα).
Ο κάθε εθελοντής επιλέγει το ποίημα της αρεσκείας του ή εμπιστεύεται την τύχη και το διαβάζει επί σκηνής από οθόνη υπολογιστή που υπάρχει εκεί και έχει προγραμματιστεί κατάλληλα.
Όλοι γνωρίζουμε την στενή σχέση που έχει η σύγχρονη τέχνη με το κείμενο είτε ως σημείο αναφοράς, είτε ως αναπόσπαστο στοιχείο του έργου, αλλά και η σύγχρονη ποίηση σε μεγάλο βαθμό ενσωμάτωσε τις πρακτικές και τα νέα δεδομένα του πολιτισμού της εικόνας. Η συνάντηση και η διασταύρωση εικαστικών και ποιητών μέσα από αυτό το project θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ανταλλαγές, συζεύξεις και συνεργασίες.
Ζούμε σε έναν κόσμο που απαξιώνει το λόγο, το βάθος, την αφαίρεση, την ανάλυση, σε ένα αστικό τοπίο αποσπασμάτων, clips, sound bites, trailers, αποφθεγμάτων της μιας γραμμής, που διεκδικούν την προσοχή μας για μια στιγμή πριν την αρπάξει κάτι άλλο.
Το ποίημα εισάγει ένα δικό του ρυθμό μέσα στον «αρμονικό» θόρυβο της πόλης και πολλές φορές ενσωματώνει αυτές τις πρακτικές παλεύοντας με τις αντιφάσεις του: την καχυποψία απέναντι στη ρητορεία και την αναφορικότητα, την έλξη του για την ταχύτητα αλλά και την επιθυμία του για μια πιο αργή χρήση του λόγου και τις ιστορικές αξίες που αυτή μεταδίδει.
Οι δράσεις-απαγγελίες που θα αποτελέσουν το υλικό των έργων βίντεο κινούνται εμπρόθετα σε δύο κατευθύνσεις: Η πρώτη, ας πούμε ουτοπική κατεύθυνση, αφορά στην διαδικασία της διάδοσης της ποίησης σαν ιού μέσα στην πόλη. Το μάταιο του εγχειρήματος , η «χαμένη υπόθεση» μπολιάζεται από την ήχηση της γλώσσας (της ελληνικής εν προκειμένω) και την αδιάρρηκτη σχέση της με τον ποιητικό λόγο, μέσα στην ιστορική πρωτεύουσα (την Αθήνα) που συμβολικά είναι ο φορέας της.
Η δέυτερη κατεύθυνση είναι η προσπάθεια οικειοποίησης (διαχείρισης, κατάκτησης;) των συγκεκριμένων χώρων από τους καλλιτέχνες μέσω της δράσης τους. Όπως είπαμε και προηγουμένως θα χρησιμοποιηθούν χώροι που στερεοτυπικά αντιπροσωπεύουν τον Αθηναικό εφιάλτη (θόρυβος, πολυκοσμία, τσιμέντο, δημόσιες υπηρεσίες). Το βίντεο προιόν είτε είναι απλή καταγραφή είτε μια πιο επεξεργασμένη σύλληψη «διασώζει» τον περφόρμερ αλλά και τον χώρο όπου συμβαίνει το γεγονός της απαγγελίας και τον μεταφέρει κάπου αλλού (μέσα στο καραόκε κλαμπ). Αυτά τα αποσπάσματα της αστικής δυστοπίας που έχουν κατοικηθεί προσωρινά από μια άλλου τύπου δράση, μπορεί να ενεργοποιηθούν ποιητικά χωρίς να χάσουν την αυθεντικότητά τους.
Σημαντικό στοιχείο του εγχειρήματος είναι η δυνατότητα συμμετοχής πολλών καλλιτεχνών που δεν καλούνται να παρουσιάσουν το προσωπικό τους έργο αλλά να υπηρετήσουν μια κοινή ιδέα.
Εμπιστευόμαστε την ποίηση στον κίνδυνο της αμηχανίας , της συστολής, ή της παρανόησης. Το karaoke poetry είναι ένα πείραμα με αντικείμενο κάτι που μας ξεπερνάει και που προκαλεί τις συνήθειές μας. Θέλουμε να θέσουμε σε λειτουργία το πείραμα με την συνύπαρξη διαφορετικών καλλιτεχνικών πρακτικών και την θεατρική διάσταση του εγχειρήματος, προκειμένου να ενεργοποιήσουμε αυτή την πρόκληση η οποία είναι μια μεταφορά για την λειτουργία της ίδιας της τέχνης: που για να την προσεγγίσεις πρέπει να παραιτηθείς από την ελπίδα της κατανόησης, από την ασφάλεια της πλοκής , την απαίτηση για νόημα, από την προυπόθεση της χρήσης που διακατέχει κάθε έκφανση της ζωής μας.
Η επαφή με την ποίηση θέτει σε λειτουργία ένα ατροφικό κομμάτι της νόησης, είναι κάτι κουραστικό και επίπονο, μετέωρο, οδυνηρό, ριψοκίνδυνο, το άνοιγμα σε μια άλλου τύπου κατανόηση των διαφορετικών πτυχών του λογου. Η ποίηση αντιστέκεται στην επιθυμία για αφήγηση, την τάση να κατανεμηθεί και να εξηγηθεί, την άπληστη επιθυμία για κατοχή. Μας αφήνει μετέωρους και γυμνούς στη βιαιότητα των ήχων, στην απουσία νοήματος, κινείται ενάντια στο φόβο μας για το άγνωστο. Πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό σου, συνηθισμένο στο άχθος της οριζόντιας κίνησης από την αιτία στο αιτιατό, από το έναυσμα στο γεγονός, από την ιδέα στο συμπέρασμα, να διασχίσει κάθετα τη γλώσσα εκεί όπου οι ιδέες και οι εικόνες συναντιούνται, όπου το βλέμμα επινοεί τα πράγματα, όπου υπάρχει απορία, ρωγμή, ίλλιγγος μπροστά σε αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί κι όμως είναι εκεί και είναι τραγούδι.
